Presenta o encontro Manuel Baltar Blanco, Presidente da Deputación de Ourense. Graduado en Dereito pola Universidade de Santiago de Compostela en 1990, é funcionario do corpo superior da administración da Xunta de Galicia e xefe do servizo xurídico da mesma institución en Ourense. Inspirado por programas de desenvolvemento de países industrializados, acuñou o termo “provincia intelixente” e aposta por políticas innovadoras que leven a Ourense a desenvolver o seu potencial, a creatividade e o uso de ferramentas e competencias TIC, sen traizoar esa esencia rural e natural que fai de Ourense, unha provincia única e singular.

Vicepresidente de Paternalia, representante dos territorios termais europeos EHTTA, participou como relator na South Summit 2015 e representou a Ourense como único territorio europeo convidado como exemplo de  territorio innovador e xestión no Seminario Internacional Governança Metropolitana que se desenvolve na cidade brasileira de Curitiba.

Nacido en Valencia en 1950, a vida deste barcelonés de adopción é unha historia de amor co debuxo. Na cidade condal esperta á contracultura e dálle renda solta á súa etapa de debuxante de cómics  underground. En 1979 crea o logo Bar Cel Ona, que lle daría gran popularidade. Ao ano seguinte deseña o bar  Dúplex de Valencia en colaboración con Fernando Salas. Para este local proxecta unha das súas máis famosas pezas: o taburete dúplex, unha auténtica icona dos anos 80. Participa como deseñador de mobles na exposición Memphis, an International Style de Milán. En 1987 expón na Documenta de Kassel e no Centro Georges Pompidou de París. Tamén desenvolve varias coleccións de téxtil para Marieta e Tráfico de Modas e expón na sala Vinçon de Barcelona. Finalmente, en 1989 o seu personaxe Cobi é elixido como mascota dos Xogos Olímpicos de Barcelona de 1992.
A partir de entón crea o seu Estudio Mariscal e comeza a recibir grandes encargos nos que desprega o seu particular universo, rebosante de historietas, caricaturas, caligrafías cheas de humor, liñas  distorsionadas e trazos primixenios que buscan romper os límites. Mariscal mergúllase en todos os medios e atrévese con calquera disciplina artística ao seu alcance: grafista, paisaxista, pintor, escultor, ilustrador, animador, deseñador de mobiliario, interiorista… sen traizoar a súa identidade de debuxante. En 1999 recibe o Premio Nacional de Deseño. Exhíbense retrospectivas da súa obra no London Design  Museum e en Corea, e as súas ilustracións acaparan portadas e páxinas en The New Yorker, El País ou na xaponesa Apo.
Nos últimos anos, Javier Mariscal saíu novamente do plano para aventurarse no cinema de animación con Chico & Rita, xunto a Fernando Trueba, con quen gañou un Premio Goya e con quen actualmente está a colaborar nun novo proxecto.

Nada en Madrid, en 1957, de nena impresiónanlle tanto as cores da natureza no bosque de San Rafael como as pinceladas de El Greco. Estudou fotografía en  Photocentro, onde a mediados dos 70 estaban a fraguarse as tendencias artísticas en cernes.
Froito da súa dobre paixón pola fotografía e a pintura nace o seu estilo  personalísimo, que se plasmou en abundantes colaboracións de escenografía, fotografía, cartelería e deseño de vestiario nos campos do teatro, a danza, a ópera e o cinema. Na súa traxectoria atesoura numerosos premios, entre eles o Premio Nacional de Fotografía (2005). Creadora polifacética, tamén se aventurou no mundo da escultura en vidro e na dramaturxia, e publicou varios libros de poesía e a obra en prosa Axis  mundi e outros relatos.
Viviu en Barcelona, Madrid, Nova York, México e París e as súas experiencias vitais e a súa procura das orixes reflíctense na súa obra. Participou nun gran número de exposicións en distintos lugares do mundo, coas que alcanzou unha gran repercusión. En 2008 foi distinguida coa Medalla de Honor na XI Bienal Internacional do Cairo e en 2010, unha creación súa foi seleccionada na Bienal de Shangai para a sección de gran formato.
Así mesmo, a súa obra ten sido obxecto de monográficos audiovisuais como La mirada de Ouka Leele, finalista na categoría de mellor longametraxe documental nos Premios Goya de 2010. Ela mesma se puxo tras as cámaras para rodar a curta Pour  quoi? sobre o relato de Caddy Adzuba. Tamén foi retratada por  Miquel Barceló. Desde 2014 é xurado das artes no Premio Princesa de Asturias.

O innato axitador cultural Paco Clavel ten organizado ao longo da súa carreira exposicións, concertos e eventos de diversa índole, nos que sempre brillaron con luz propia a súa particular estética e o seu sentido do humor. Ademais, a singular personalidade deste artista, tan querida polo público español, ten servido de inspiración a músicos, pintores, fotógrafos, deseñadores de moda e cineastas.
Nos anos 80, xunto con Luis del Campo, forma o grupo Bob Destiny & Clavel y Jazmín, que desenvolve o estilo musical chamado “guarripop” ou “cutreLux”, caracterizado por unha estética rechamante impulsada pola súa inimitable personalidade. Co grupo ou en solitario, Paco realiza infinidade de aparicións en televisión e actuacións en directo por todo o territorio español. No estranxeiro destaca a súa actuación no Baile de la Rosa, organizado pola familia real de Mónaco, que en 2008 estivo dedicado á Movida Madrileña. A súa actividade radiofónica está especialmente vinculada a Radio Nacional de España, onde participou en programas como El Guirigay ou Extravaganza. A isto hai que engadir o seu traballo como DJ en numerosos eventos como o  World Pride Madrid 2017, o espazo Matadero-Madrid ou o festival de música Sonorama.

Graduada en Arquitectura e doutora en Filosofía pola Universidade de  Florencia, é Profesora Asociada no Departamento de Arquitectura da mesma universidade. Desde 2006 coordina e promove conferencias e exposicións internacionais nos seguintes ámbitos: lectura e análise xeométrica da arquitectura antiga e contemporánea, estudo arquitectónico ambiental (tradicional e TIC) e sitios arqueolóxicos con especial atención ao coñecemento e á promoción do patrimonio cultural e innovacións dixitais no campo do Patrimonio Cultural. En 2009 foi directora do proxecto europeo Patrimonio cultural rupestre en el área circum-mediterránea. Identidad común nueva perspectiva, CRHIMA-cinp (Programa Cultura – Dirección Xeral de Educación e Cultura 2007-2013). Desde 2010 ata 2012, coordinou e foi responsable da investigación e a promoción do mesmo proxecto a nivel nacional e internacional. En 2012 participou como responsable no proxecto Representación para el conocimiento, la preservación y la mejora del hábitat rupestre mediterráneo ( PRIN 2010, Período 2013 – 2015). Desde 2013 ata 2016, coordinou o traballo de investigación  RU e as súas actividades nacionais e internacionais.

Doutor en Xeografía e Historia (Santiago de Compostela) e Historia Medieval (París- Sorbona). Desenvolve o seu labor docente e investigadora na Universidade Autónoma de Madrid. Antigo membro da Casa de Velázquez e bolseiro da Fundación Alexander von Humboldt, foi profesor convidado en diversas universidades europeas e americanas, director –entre 2004 e 2008– da Misión Arqueológica Española en Conimbriga (Portugal), e Profesor Asociado na Universidade Federal de Río de Janeiro. Ademais, é membro da Sociedade Nacional de Anticuarios de Francia. Desde 2002, unha das súas principais liñas de investigación céntrase no estudo dos procesos de transición entre a Antigüidade Tardía e a Alta Idade Media en Occidente a partir de tres vectores explicativos: o poblamento, o mundo funerario e a cristianización. Foi, ademais, comisario da exposición In Tempore Sueborum. O tempo dos Suevos na Gallaecia (411-585). O primeiro reino medieval de Occidente.

Antonio Giuliano é avogado e, desde 2008, profesor na Cátedra de Historia do Dereito na Universidade de Bari, onde se adica aos estudos relacionados coa Alta Idade Media, con importantes contribucións na investigación dos usos e costumes matrimoniais en Terra de Otranto relacionados coa Lei Lombarda. Entre 1984 e 1994 colaborou en varios proxecto relacionados coa creación de parques naturais. Do 1985 a 2002 foi presidente do grupo arqueolóxico Espedito  Jacovelli de Massafra. En 2007 participa na rede INTERREG Caves Network. Desde 2003 é membro da Società di Storia Patria per la Puglia, así como inspector honorario de Massafra para os bens arqueolóxicos, pertencente á Superintendencia Arqueolóxica de Puglia. De 2010 a 2012 colaborou no Proxecto Comunitario CRHIMA- CINP. Publicou varios estudos e investigacións históricas tanto en volumes misceláneos do Grupo Archeo como nas coleccións do Departamento de Xónico da Universidade de Bari. Destaca entre os seus traballos o volume monográfico A condición xurídica da muller nas leis lombardas e matrimoniais na Terra de  Otranto.

Doutor en Física pola Universidade de Atenas, é profesor no Departamento de Enxeñería de Automatización na Universidade de Ciencias Aplicadas do Pireo. Tamén exerce como Director do Laboratorio de Técnicas non-destrutivas na mesma universidade. Foi profesor visitante nas Universidades Bogazici (Turquía), Praga, Bratislava e Ryad (Arabia Saudita) e é membro da  International Field Emission Society ( IFES) e do Consello Editorial do International  Journal of Materials  and Chemistry. Foi autor de máis de dous centenares de artigos e relatorios en revistas científicas e congresos tanto nacionais como internacionais, e entre as súas liñas de investigación destaca o seu traballo na aplicación do feixes de ións en Arqueometría, de gran utilidade para a identificación da composición química dos materiais orgánicos e  inorgánicos.

Guitarrista, cantante, compositor e icona da movida madrileña dos oitenta, liderou o grupo Nacha Pop xunto ao seu primo Antonio Vega (falecido en 2009) e a mediados dos noventa emprendeu unha carreira en solitario.
Quinto de seis irmáns, Nacho estudou no Liceo Francés e graduouse na Escola Universitaria de Informática da Universidade Politécnica de Madrid.
En 1977 formou xunto a Carlos Brooking e outros compañeiros de colexio o seu primeiro grupo de rock, semente de Nacha Pop: Uhu Helicopter, que versionaba temas de Led Zeppelin, Ramones ou Bob Marley, ademais de Steely Dan e moitos outros que foron influencias fundamentais para Nacho e definitorias do seu selo persoal como músico.
En 1978, xunto ao seu primo Antonio Vega e Carlos Brooking, crea Nacha Pop, un dos grupos bandeira do pop español dos anos 80.​ A banda publicou oito discos e realizou numerosas xiras entre 1980 e 1988.
Nacho escribiu para o grupo máis de trinta cancións, entre elas temas emblemáticos como Grité una Noche, número 1 dos 40 Principales no Nadal de 1985, Vístete ou Nadie Puede Parar, que marcarían as listas de éxitos en 1987 e 1988. Despedíronse nun concerto en Madrid tras un baño de multitudes en México  DF na sala Jácara titulado 80/88.
Agora, 30 anos despois do último disco da banda, acaba de voltar cun novo traballo: Efecto inmediato.

Luis Mendo (Madrid, 1949) é un compositor, músico e cantante español. Foi membro fundador do grupo Suburbano, xunto co seu inseparable amigo  Bernardo Fuster. Tamén foi coautor de populares cancións como La Puerta de Alcalá, ademais de acompañar en gravacións e concertos a artistas como Luis Eduardo Aute, Ana Belén, Pablo Guerrero, Luis Pastor, Joaquín Sabina ou Vainica Doble.

Iniciouse como músico autodidacta en grupos como Malasaña e acompañando a cantautores como Rizo Sánchez Ferlosio, Hilario Camacho ou Elisa Serna. En 1970, a través da súa amizade con Las Madres del Cordero, incorporouse ao grupo de teatro independente Tábano, co gallo das representacións de Castañuela 70 no Teatro de la Comedia de Madrid.
Veciño activo do madrileño barrio de Vallecas, foi alí onde callou con Fuster a creación da banda de folk rock Suburbano, cuxa presentación en público tivo lugar o 6 de maio de 1979, no local do colectivo cultural El Gayo Vallecano, continuador de Tábano. Como padriños tiveron ao produtor discográfico e creador do selo Guimbarda, Manuel Domínguez, e o cantautor portugués Fausto. Os seus compañeiros de aventura foron Lorenzo Solano, músico de jazz, Rafael Puertas, que viña da música clásica, e Michel Lacomba. No plano de xestión laboral desenvolve unha importante labor no SIM (Sindicato Independente de Músicos) e ademais é un dos vicepresidentes da  AIE (Sociedade de Artistas Intérpretes ou Executantes de España).

Pantomima  Full é unha sucesión de sketches de entre cinco e dez minutos, nos que se presentan situacións absurdas levadas a cabo con normalidade conectadas polas pequenas diferenzas que manteñen entre eles os seus autores. Risas aseguradas neste  espectáculo de Alberto Casado e  Rober Bodegas, Pantomima  Full.

En Cracks que fixeron Crack poderás ver a Oliver  Atom contando como as drogas arruinaron a súa carreira a un psiquiatra que está peor que os seus pacientes. Tamén poderás ver Maxia, o espectáculo de maxia do mago  Magic, que é capaz de  teletransportarse pero con pouco estilo; a presentación do novo iPhone 8 e a captura do narco máis guapo.

Poderás ver a Teo (o de Teo vai á escola) e a  Wally (o de Onde está  Wally?) falar sobre o futuro nunha conversación do Banco Sabadell, a dous tíos xogando a pares ou  nones para ver quen empeza a dispararse nunha ruleta rusa, ou a un sobrevivente a un gran incendio queixándose porque facía demasiada calor.

En definitiva, unha chea de personaxes idiotas comportándose de maneira idiota en moitas situacións idiotas. Se che gusta a  idiotez, non dubides en ir velo.

Os nomes de Alberto Casado (Madrid, 1983) e  Rober Bodegas (Carballo, 1982) convertéronse nos últimos tempos nuns referentes da comedia “ online” . O que comezou como unha serie de vídeos para promocionar os seus espectáculos na Gran Vía madrileña, converteuse nun fenómeno de culto, no que miles de persoas se tronchan cada día. Arquetipos sutís e  tronchantes en vídeos curtos compartidos masivamente en Facebook, retratos  burlescos das novas tipoloxías sociais… nada máis, pero tampouco nada menos.

As vidas destes dous cómicos cruzáronse no mítico programa da Sexta Sé Lo Que Hicisteis…, e tras unha longa tempada de éxitos, continuaron coa experiencia de Solocomedia, un formato de comedia tamén na rede, onde seguían acompañados por Ángel Martín.

Rober e Alberto seguiron xuntos traballando como guionistas na comedia de Catro Gym Tony.

Juanra  Bonet é un actor nado en Barcelona que se fixo popular ao practicar o intrusismo laboral. Traballou como reporteiro e presentador en Caiga Quién Caiga entre 2005 e 2008, e ninguén percibiu que non tiña a carreira de xornalismo. Un  halago para el, unha vergoña para o gremio. O programa morreu por causas naturais aos catro anos (en linguaxe televisiva iso é media vida) e  Juanra fichou por El Intermedio para substituír ao Gran  Wyoming os venres e festivos durante o 2009 e parte do 2010, pero el pensou que era  Wyoming o seu substituto de luns a xoves. Cando a edición do Intermedio dos venres deixou de emitirse, Bonet representou o monólogo Animales, de Ricky Gervais por toda España. Fíxoo durante dous anos porque o aprendeu de memoria. Puido compaxinar o espectáculo coa presentación do concurso de El Terrat Gafapastas en La2. Isto hai que dicilo porque non o viu ninguén. Tamén presentou o programa de radio El Mundo Today na Cadena Ser (www.elmundotoday.com). Isto hai que dicilo porque non o escoitou ninguén. Despois de moito tempo gañando pouco diñeiro, o banco convenceulle para presentar un concurso diario de televisión en Cuatro, Lo Sabe No Lo Sabe, desde o verán do 2012 ata decembro do 2013 (ou o resto da súa vida, se temos en conta as  redifusiones nas canles dixitais de Mediaset). Actualmente ameniza as tardes de Antena3 de luns a venres presentando ¡Boom!, un concurso para os que non queren ver  Pasapalabra.

Cynthia comezou a súa carreira unindo as súas dúas paixóns, o deseño e a tecnoloxía, creando a súa propia ferramenta de realidade aumentada e impulsando un proxecto de innovación para persoas con necesidades educativas especiais. Como responsable de I+D nunha startup, desenvolveu un proxecto mediante realidade mixta con  HoloLens, obtendo o premio á Mellor App Española de XR 2017.
Actualmente traballa como freelance para diversas empresas. Gústalle coñecer a realidade das persoas, por iso a experiencia do cliente é un dos ámbitos que explora. Apoia outras iniciativas para dar visibilidade ás mulleres tecnólogas sendo organizadora do evento Women TechMaker Zaragoza e da comunidade Mulleres  Tech.

Licenciada en Dereito e Máster en Dereito Privado pola Universidade Complutense de Madrid. Desde 2014, cursou os estudos de Doutoramento en Dereito Mercantil na mesma universidade, cunha investigación centrada no Dereito da Competencia e as Plataformas Dixitais como mercados multilaterais.
Actualmente é manager de asuntos públicos e regulatorios en Adigital -a Asociación Española da Economía Dixital- e en Sharing España, o colectivo de empresas da economía colaborativa, baixo demanda e de acceso, que nace dentro de Adigital. Adicionalmente, é avogada en exercicio, prestando asesoría a empresas, startups e emprendedores, principalmente do sector da economía colaborativa; asesora estratéxica de GovUp, un policy lab de innovación e profesora de aspectos legais da economía dixital no MBA Negocio e Transformación Dixital da Universidade Europea de Valencia.

Gracia é licenciada en Xeografía e Historia pola Universidade Complutense de Madrid. En 1987 coescribe e dirixe o seu primeiro traballo cinematográfico, Tres en la marca, curtametraxe galardoada co premio Teatro Arriaga no Festival de Bilbao. Desde entón traballou como axudante de montaxe, guionista e directora en numerosas producións. Ten realizado ata hoxe oito longametraxes de ficción cinematográficas –Una estación de paso (1992), El último viaje de Robert Rylands (1995), Cuando vuelvas a mi lado (1999),  Héctor (2004), Siete mesas de billar francés (2006), 15 años y un día (2013), Felices 140 (2015) e Ola de crímenes (2017)- e capítulos de series, como La adolescencia (1990), para a serie de TVE El hombre y la industria, e El partido del siglo, rodado en 1997 para a serie DiStefano emitida por Canal +. Tamén realizou documentais –El viaje del auga (1990), El trabajo de rodar (1993), Primarias (1998)- e producións audiovisuais encargadas por distintos organismos e institucións, como ExpoZaragoza ou o Ministerio de Igualdade. A súa obra foi recoñecida con numerosos galardóns en festivais como o de San Sebastián, Málaga, Valladolid, Vitoria, Berlín e Tokio, ademais de recibir varias candidaturas aos Goya e os premios de El Mundo e o Círculo de Escritores Cinematográficos. Tamén obtivo varios premios a toda a súa traxectoria, nos festivais de cinema de Huesca, Alacante e Valencia.

O sostemento das Industrias Culturais e Creativas non sería posible sen a existencia de entidades de xestión de dereitos como a SGAE. Con este acto, desde ICC Week queremos destacar a importancia destes axentes, xunto aos creadores e os públicos, como os tres vértices do triángulo da industria cultural. A distinción entrégase a persoas cuxa labor deixou pegada nunha xeración de públicos, unha traxectoria que serviu de inspiración a outros creativos e animado a novos talentos.

A historia da SGAE remóntase a finais do século  XIX, cando o sector musical e teatral en España estaba formado por tres grupos: os donos das salas nas que se interpretaban as obras, os autores das mesmas e os intermediarios entre ambos, é dicir, os editores.
Motivados polo recoñecemento dos Dereitos de Autor, tanto nun marco nacional (Lei de Propiedade Intelectual española de 1879) como internacional (Convenio de  Berna 1886), arraiga nos autores a idea da independencia e o asociacionismo para unha mellor protección dos seus dereitos. O 16 de xuño de 1899 fundan a Sociedad de Autores Españoles ( SAE).
En 1932 Federico Romero propón a disolución da  SAE e a creación de SGAE: Sociedad General de Autores de España, cuxo primeiro presidente foi Eduardo Marquina.
Actualmente, a sociedade representa a máis de 100.000 socios e xestiona un repertorio de máis de cinco millóns de obras rexistradas. Para ser socio da entidade hai que ter obra explotada publicamente en calquera medio. Entre os seus socios hai músicos, compositores, autores dramáticos, letristas,  arranxadores, guionistas de cinema, televisión e radio, autores de bandas sonoras, directores cinematográficos, realizadores audiovisuais, etc. Ademais, a sociedade ten acordos de reciprocidade con outras entidades similares establecidas no resto do mundo, polos cales estas explotan o repertorio da SGAE nos seus territorios a cambio de que a sociedade xestione os seus en España.

Marta Gómez é licenciada en Xornalismo, Publicidade e Relacións Pública con másters de especialización en Documentais Cinematográficos e Redes Sociais. Traballa en medios de comunicación públicos e privados dende 1998, especializándose na última década en programas culturais. Actualmente leva a sección musical dos programas Zigzag e Eirado na TVG. Dous espazos que queren dar visibilidade a grupos galegos tanto emerxentes como consagrados, e dende onde se lle da cobertura a moitos dos eventos relacionados coa música que teñen lugar tanto en Galicia como no Norte de Portugal (WOMEX, Festival WOS, Nos Primavera Sound…).
É por isto testemuña do intenso e vital momento que está vivindo a escena musical do país, tanto a nivel creativo como pola multiplicación de colectivos e promotores que se moven dende a autoxestión ata a posta en marcha de proxectos de vocación internacional.

Mar Catarina (sintetizador), Cibrán Tenreiro (voz e batería), María Villamarín (voz e sintetizador) e Xacobe González (voz e guitarra), son os integrantes desta banda compostelá que se caracteriza por un son situado nalgún punto entre o brit-pop e o garage minimalista. Este é o particular estilo co que visten unhas letras, escritas en galego, que destilan emotividade e profundidade reflexiva. As súas cancións falan de personaxes con identidades en conflito e dúbidas existenciais do século XXI, nas que ás veces se mestura o plano real e o virtual, e que se fan eco de problemáticas que son a marca da súa xeración: o paro, a precariedade, a emigración, a dependencia económica ou a falta de apoios firmes nos que basear a súa identidade. A súa posta en escena, alegre e natural, pode facernos baixar a garda ante as tensións que latexan nos seus temas.

Esta banda, liderada por Víctor Cabezuelo e Julia Martín-Maestro, é xa, a pesar da mocidade dos seus compoñentes, considerada de culto dentro do panorama independente do noso país. Cunha irresistible enerxía e un son profundamente sofisticado, foxen do evidente e constrúen en cada produción e en cada directo un ambiente de maxia e rock con tendencias cara a unha  psicodelia pulcra e altamente adictiva.
Na Ourense #ICCWeek18 presentarán o seu último traballo, Magnolia, un alegato en defensa da arte, do amor e da natureza en forma de 10 cancións. Un disco arriscado e ambicioso, marcado en todo momento pola obsesión da banda por perfeccionar o seu son e a profundidade das súas texturas, sempre á marxe das modas e cun mesmo obxectivo na cabeza: crear unha obra única, o máis fermosa posible.

ICC Gamers, –O punto de encontro dos amantes dos videoxogos na provincia de Ourense– é froito da colaboración entre a Deputación de Ourense, a Universidade de Vigo, R, Euskaltel, a ASEII, a Federación Galega de Automobilismo, Xogón Videoxogos e Mahou.

Con esta iniciativa, búscase afastar ao público da fenda dixital e posicionar á comunidade preto dun mercado que evoluciona a un ritmo vertixinoso.

ICC Gamers inclúe dúas actividades:

ICC Technium R Encounter, que comezará o día 3 de maio ás 18.00 horas e rematará o día 6 de maio a mesma hora, no Pavillón Universitario de Ourense.
A Lan Party, que contará con seis grandes torneos: FIFA 18, GT Sport, League Of Legends, Counter Strike Global Offensive, Hearthstone e Super Smash Bros Brawl, que se celebrarán ao longo da party. Haberá 4.000 euros en premios en torneos ou en outras actividades lúdicas dentro da party.